میگفت:

یه مشکلی که جدیداً پیدا کردم اینه که
وقتی کسی رو قبول ندارم و حتی دلم براش میسوزه،
یا خیلی بچه میدونمش،
ازش ایراد نمیگیرم، حتی اگه همه کاراش به نظرم ایراد داشته باشه
و به عبارتی باهاش مدارا می کنم و با لبخند و سکوت میگذرونمش
و این باعث میشه که اون بچه فکر کنه که خودش ایراد نداره و شروع کنه که به ایراد گرفتن از من، حتی تو کارایی که من اتفاقاً اون رو اصلاً قبول ندارم و نمیخوام بهش بگم که درستش اینه!
تو این موارد، مردم فکر میکنند من "بلد نیستم"! مثل اونا رفتار کنم، و نمیدونند که اتفاقاً به نظر من کار اونها نادرست و پر از ایراده، و من نمیخوام بهشون بگم که مدارا کرده باشم

این طرز فکر برعکس مردم راجع به خودم بعضی وقتها خیلی منو حرص میده.


گفتم:
شاید درستش اینه که تو مسیر خودت خیلی عالی و سریع پیش بری تا تو کفش بمونند و به زودی متوجه اصل ماجرا بشن.
چون روشت تقریباً به نظر درست میاد

رها و آزاد در مسیر....

خودم را فراموش کردم....

برخورد درست چیه دقیقاً؟....

تو ,ایراد ,خیلی ,فکر ,اینه ,مدارا ,و به ,ندارم و ,کنه که ,بگم که ,به نظر

مشخصات

تبلیغات

آخرین ارسال ها

برترین جستجو ها

آخرین جستجو ها

novinfile.com فروشگاه ایرانیان گروه آموزشی پژوهشی تکتو اقیانوس طلایی My Dystopia فروشگاه جوشکاری فرهاد Download Best Music And Video موسسه پرستاری کود ارگانیک