میگفت:

یه مشکلی که جدیداً پیدا کردم اینه که
وقتی کسی رو قبول ندارم و حتی دلم براش میسوزه،
یا خیلی بچه میدونمش،
ازش ایراد نمیگیرم، حتی اگه همه کاراش به نظرم ایراد داشته باشه
و به عبارتی باهاش مدارا می کنم و با لبخند و سکوت میگذرونمش
و این باعث میشه که اون بچه فکر کنه که خودش ایراد نداره و شروع کنه که به ایراد گرفتن از من، حتی تو کارایی که من اتفاقاً اون رو اصلاً قبول ندارم و نمیخوام بهش بگم که درستش اینه!
تو این موارد، مردم فکر میکنند من "بلد نیستم"! مثل اونا رفتار کنم، و نمیدونند که اتفاقاً به نظر من کار اونها نادرست و پر از ایراده، و من نمیخوام بهشون بگم که مدارا کرده باشم

این طرز فکر برعکس مردم راجع به خودم بعضی وقتها خیلی منو حرص میده.


گفتم:
شاید درستش اینه که تو مسیر خودت خیلی عالی و سریع پیش بری تا تو کفش بمونند و به زودی متوجه اصل ماجرا بشن.
چون روشت تقریباً به نظر درست میاد

رها و آزاد در مسیر....

خودم را فراموش کردم....

برخورد درست چیه دقیقاً؟....

تو ,ایراد ,خیلی ,فکر ,اینه ,مدارا ,و به ,ندارم و ,کنه که ,بگم که ,به نظر

مشخصات

تبلیغات

آخرین ارسال ها

برترین جستجو ها

آخرین جستجو ها

ReZoom اموزش ساخت وبلاگ ثبت شرکت شیرین هممه چیز ----------------------- Every thing اولین پست پیشنهاد لباس test epossoftware استخر آماده فایبرگلس